■  پیش از اینها فکر میکردم خدا‎ بخش عمومی

‏ پیش از اینها فکر میکردم خدا‎
‏ خانه ای دارد کنار ابرها‎
‏ مثل قصر پادشاه قصه ها‎
‏ خشتی از الماس خشتی از طلا‎
‏ پایه های‎ ‎برجش از عاج و بلور‎
‏ بر سر تختی نشسته با غرور‎
‏ ماه برق کوچکی از‎ ‎تاج او ‏‎
‏ هر ستاره پولکی از تاج او‎
‏ اطلس پیراهن او آسمان‎
‏ نقش‎ ‎روی دامن او کهکشان‎
‏ رعد و برق شب طنین خنده اش‎
‏ سیل و طوفان نعره ی‎ ‎توفنده اش‎
‏ دکمه ی پیراهن او آفتاب‎
‏ برق تیر و خنجر او‎ ‎ماهتاب‎
‏ هیچ کس از جای او آگاه نیست‎
‏ هیچ کس را در حضورش راه‎ ‎نیست‎
‏ پیش از اینها خاطرم دلگیر بود‎
‏ از خدا در ذهنم این‎ ‎تصویربود‎
‏ آن خدا بی رحم بود و خشمگین‎
‏ خانه اش در آسمان دور از‎ ‎زمین‎
‏ بود ،اما میان ما نبود‎
‏ مهربان و ساده و زیبا نبود ‏‎
‏ در دل‎ ‎او دوستی جایی نداشت‎
‏ مهربانی هیچ معنایی نداشت‎
‏ ‏‎ ‎هر چه میپرسیدم از‎ ‎خود از خدا‎
‏ از زمین از آسمان از ابرها‎
‏ زود می گفتند این کار‎ ‎خداست‎
‏ پرس و جو از کار او کاری خطاست‎
‏ هر چه می پرسی جوابش آتش‎ ‎است‎
‏ آب اگر خوردی جوابش آتش است‎
‏ تا ببندی چشم کورت می‎ ‎کند‎
‏ تا شدی نزدیک دورت میکند‎
‏ کج گشودی دست ،سنگت می کند‎
‏ کج‎ ‎نهادی پای لنگت می کند‎
‏ تا خطا کردی عذابت می دهد‎
‏ در میان آتش آبت می‎ ‎کند‎
‏ با همین قصه دلم مشغول بود‎
‏ خوابهایم خواب دیو و غول‎ ‎بود‎
‏ خواب می دیدم که غرق آتشم‎
‏ در دهان شعله های سرکشم‎
‏ در دهان‎ ‎اژدهایی خشمگین‎
‏ بر سرم باران گرز آتشین‎
‏ محو می شد نعره هایم بی‎ ‎صدا‎
‏ در طنین خنده ی خشم خدا‎ ...
‏ نیت من در نماز ودر دعا‎
‏ ترس‎ ‎بود و وحشت از خشم خدا‎
‏ هر چه می کردم همه از ترس بود‎
‏ مثل از بر کردن‎ ‎یک درس بود‎ ..
‏ مثل تمرین حساب و هندسه‎
‏ مثل تنبیه مدیر‎ ‎مدرسه‎
‏ تلخ مثل خنده ای بی حوصله‎
‏ سخت مثل حل صدها مسئله‎
‏ مثل‎ ‎تکلیف ریاضی سخت بود ‏‎
‏ مثل صرف فعل ماضی سخت بود‎


‏ تا که یک شب دست در‎ ‎دست پدر
‏ راه افتادیم به قصد یک سفر‎
‏ در میان راه در یک‎ ‎روستا‎
‏ خانه ای دیدیم خوب و آشنا‎
‏ زود پرسیدم پدر اینجا‎ ‎کجاست‎
‏ گفت اینجا خانه ی خوب خداست‎
‏ گفت اینجا می شود یک لحظه‎ ‎ماند‎
‏ گوشه ای خلوت نمازی ساده خواند‎
‏ با وضویی دست ورویی تازه‎ ‎کرد‎
‏ گفتمش پس آن خدای خشمگین‎
‏ خانه اش اینجاست ؟اینجا در‎ ‎زمین؟‎
‏ گفت :آری خانه ی او بی ریاست‎
‏ فرشهایش از گلیم و‎ ‎بوریاست‎
‏ مهربان و ساده و بی کینه است‎
‏ مثل نوری در دل آیینه‎ ‎است‎
‏ عادت او نیست خشم و دشمنی‎
‏ نام او نور و نشانش روشنی‎
‏ خشم‎ ‎نامی از نشانی های اوست‎
‏ حالتی از مهربانی های اوست‎
‏ قهر او از آشتی‎ ‎شیرینتر است‎
‏ مثل قهر مهربان مادر است‎
‏ دوستی را دوست معنی می‎ ‎دهد‎
‏ قهر هم با دوست معنی می دهد‎
‏ هیچ کس با دشمن خود قهر‎ ‎نیست‎
‏ قهر او هم نشان دوستی ست‎
‏ تازه فهمیدم خدایم این‎ ‎خداست‎
‏ این خدای مهربان و آشناست‎
‏ دوستی از من به من‎ ‎نزدیکتر‎
‏ از رگ گردن به من نزدیکتر‎
‏ آن خدای پیش از این را باد‎ ‎برد‎
‏ نام او راهم دلم از یاد برد‎
‏ آن خدا مثل خیال و خواب‎ ‎بود‎
‏ چون حبابی نقش روی آب بود‎
‏ می توانم بعد از این با این‎ ‎خدا‎
‏ دوست باشم دوست ،پاک و بی ریا‎
‏ می توان با این خدا پرواز‎ ‎کرد‎
‏ سفره ی دل را برایش باز کرد‎
‏ می توان در باره ی گل حرف‎ ‎زد‎
‏ صاف و ساده مثل بلبل حرف زد‎
‏ چکه چکه مثل باران راز گفت‎
‏ با‎ ‎دو قطره صد هزاران راز گفت‎
‏ می توان با او صمیمی حرف زد‎
‏ مثل یاران‎ ‎قدیمی حرف زد‎
‏ می توان تصنیفی از پرواز خواند‎
‏ با الفبای سکوت آواز‎ ‎خواند‎
‏ می توان مثل علف ها حرف زد‎
‏ با زبانی بی الفبا حرف زد‎
‏ می‎ ‎توان در باره ی هر چیز گفت‎
‏ می توان شعری خیال انگیز گفت‎
‏ مثل این شعر‎ ‎روان و آشنا‎
‏ تازه فهمیدم خدایم این خداست‎
‏ این خدای مهربان و‎ ‎آشناست‎
‏ دوستی از من به من نزدیک تر‎
‏ از رگ گردن به من نزدیک‎ ‎تر‎
‏ قیصر امین پور