■ عشق - جبران خلیل جبران بخش عمومی

جبران خلیل جبران
‏ ‏
هر زمان که عشق اشارتی به شما کرد در پی او بشتابید، ‏
هر چند راه او سخت و نا هموار باشد. ‏
و هر زمان بالهای عشق شما را در برگرفت خود را به او سپارید ، ‏
هر چند که تیغهای پنهان در بال و پرش ممکن است شما را مجروح کند. ‏
و هر زمان که عشق با شما سخن گوید او را باور کنید ، ‏
هر چند دعوت او رویاهای شما را چون باد مغرب در هم کوبد و باغ شما را خزان کند. ‏
زیرا عشق چنانکه شما را تاج بر سر می نهد به صلیب نیز می کشد. ‏
و چنانکه شما را می رویاند شاخ و برگ شما را هرس می کند. ‏
و چنانکه تا بلندای درخت وجودتان بالا می رود و ظریف ترین شاخه ها ی شما را که در آفتاب می ‏رقصند نوازش می کند ، ‏
همچنین تا عمیق ترین ریشه های شما پایین می رود و آنها را که به زمین چسبیده اند تکان می دهد. ‏
عشق شما را چون خوشه های گندم دسته می کند ‏
آنگاه شما را به خرمن کوب از پرده خوشه بیرون می آورد. ‏
و سپس به غربال باد دانه را از کاه می رهاند، ‏
و به گردش آسیاب می سپارد تا آرد سپید از آن بیرون آید. ‏
سپس شما را خمیر می کند تا نرم و انعطاف پذیر شوید ، ‏
و بعد از آن شما را بر آتش مقدس می نهد تا برای ضیافت خداوند نان مقدس شوید. ‏
عشق با شما چنین رفتارها می کند تا به اسرار قلب خود معرفت یابید ‏
و بدین معرفت با قلب زندگی پیوند کنید و جزئی از آن شوید. ‏
اما اگر از ترس بلا و آزمون ، تنها طالب آرامش و لذتهای عشق باشید ، ‏
خوشتر آنکه عریانی خود بپوشانید ‏
و از دم تیغ خرمن کوب عشق بگریزید ، ‏
به دنیایی که از گردش فصلها در آن نشانی نیست ، ‏
جایی که شما می خندید اما تمامی خنده خود را بر لب نمی آورید ‏
و می گریید اما تمامی اشکهای خود را فرو نمی ریزید. ‏
عشق هدیه ای نمی دهد مگر از گوهر ذات خویش.‏